HÂLET-İ RUHİYE

Hayatınızı ne zaman yoluna koymayı başarsanız her seferinde aniden tam her şey yolunda diyeceğiz anda tepetaklak olduğunu hissettiniz mi hiç ?? Tüm planlarınız yapılmışken daha rahat nefes alabiliyorken kendinize bir düzen oluşturduğunuz da birkaç saat için de yaptığınız tüm planların verdiğiniz tüm emeklerin aldığınız her rahat nefesin birden bire yok oluşunu fark ettiniz mi ? Ya da böyle bir şey başınıza geldi mi ? Umarım gelmemiştir ya da gelmez. Ama son zamanlarda daha doğrusu birkaç günde benim için her şey tepetaklak oldu. Yeni yıla yeni umutlarla giriyor herkes. 

Hepimizin kendince belki ufak tefek belki de kocaman hayalleri oluyor. Yeni hedefler koyuyoruz kendimize, yeni umutlar ediniyoruz. Eğer olursa diye başlayan cümlelerimize umut dolu pasparlak gözlerimiz eşlik ediyor. Hayal etmek çok güzel bir şey ama hayal kırıklığı insanın kaburgasına işliyor.

Son birkaç yıl benim açımdan gerçekten yorucu geçti. Sürekli bir şeyler yapmaya çalıştığım, çabaladığım ama ulaşamadım şeylerle doldu. O kadar fazla şey yarım kaldı ki bir süre sonra boşvermişlik hissi sardı dört bir yanımı. Ne zaman toparlansam, ne zaman bir adım atsam ileriye doğru birkaç ay içinde ileriye attığım bir adım geriye doğru atmak zorunda kaldığım 3 adıma denk geldi. Asil’in deyişiyle “ Hayal kırıklığından kuracak hayalim kalmadı. “ Fazlasıyla yorgunum, bir yanım hala üzerime yapışmış olan boşvermişlik hissiyle savaşıyor. Her sabah uyandığım da – çok uyuduğum da söylenemez gerçi – bugünde kalan yaşamından bir gün daha eksildi diye açıyorum gözlerimi. Herşey uzaklaşıyor zihnim bulanıklaşıyor sanki. Tuhaf bir paradoksun içinde hissediyorum kendimi. Yaşanan olaylar tanıdık insanlar birer birer flulaşıyor gibi. 

Sonra bir anı düşüyor gözlerimin önüne. Yüzümde buruk bir gülümsemeyle hadi diyorum bir adım daha at yerinde durmaktan daha iyidir. Günlerim bu gariplik içerisinde geçiyor. Her zaman olduğu gibi eninde sonunda geçecek bu halim. Eninde sonunda ilerlemek için çok daha güzel sebepler bulabileceğim. Hayallerimin nazenin halleri canlanacak gözlerimin önünde. Tekrar dene diyip duracağım kendime. O zamana kadar bu ruh hali ile ilerleyeceğim sanırım.

Burası bir kitap blogu farkındayım ama ara sıra iç dökmekte lazım bence.

Medyadaki müzik bu aralar her adımıma eşlik edip zihnimi sakinleştiriyor. Dinlemek istersiniz belki.